Είναι αυτή η γενιά των "γραφιάδων", η
λεγόμενη μετεμφυλιακή, που βάλθηκε να κάνει λογοτεχνία με τη βιογραφία των
χρόνων της. Με όχημα όχι ακριβώς το βίωμα αλλα το... ρεπεράζ και την έρευνα. Κάτι
σαν μυθιστορηματική - αποσπασματική μεταφορά της ιστορίας με παραπομπές σε
τίτλους - αποκόμματα εφημερίδων. Σαν την Πηνελόπη
των τρένων της Μαρλένας Πολιτοπούλου (Μεταίχμιο).
«Βάζω αυτοβιογραφικά στοιχεία στη μυθοπλασία μου,
για να την...ελαφρύνω» ελεγε η συγγραφέας της στην παρουσίαση που έγινε εδω στη
Θεσσαλονίκη... Ο (μετεμφυλιακός κι αυτός, αλλα... με βιωμένα "βαριά"
αυτα τα χρόνια ― όχι παρατηρητής τους) Γιάννης Ατζακάς, ο οποίος και παρουσίασε
το βιβλίο λίγες μέρες πριν στη Νάουσα (στην περιοχή διαδραματίζεται ενα μεγάλο
μέρος του "μυθ-ιστορήματος") έλεγε ...το ακριβώς αντίθετο... «Εγώ
πάλι προσθέτω και λίγη μυθοπλασία στα βιβλία μου, για να αλαφρύνω την πληγή της
αυτοβιογραφίας μου»).
Μετανάστες και αυτοεξόριστοι, φτωχοί και
πεινασμένοι, δοσίλογοι, μαυραγορίτες και παρακρατικοί, έριδες και πάθη, έρωτες
και τραγωδίες, ο συνδικαλισμός και οι εργασιακές συνθήκες, λίγη Νivea για τα
χέρια, και πολύ κρασί στη Νάουσα του σήμερα, ο σταθμός του Μονάχου, τρεις
δολοφονίες κι ο ..."θεός" Καζαντζίδης (κάτι σαν τη συλλογή των κιτς
ενθυμίων του θαυμαστού ―ειδικά στους αστούς του νότου― δημάρχου Θεσσαλονίκης
που.."θεό τον έχουν", ας τον...προσθέσω ως πινελιά φαίνεται να
"σκέφτηκε" η συγγραφέας καθώς… «Όταν υπερασπίζεσαι το λαϊκό γούστο,
μπορείς να υπερασπιστείς και τον λαϊκό άνθρωπο. Οταν δεν ντρέπεσαι να να
παίξεις με τις μικροαστικές επιλογές σε μπιχλιμπίδια, θα βρείς τον τρόπο να
μιλήσεις στους μικροαστούς...» (φέρεται να σκέφτεται ο ήρωας του μυθιστορήματος
στη σελίδα 94 της «Πηνελόπης»), συνθέτουν τον καμβά του μύθου της.
Ενα ταξίδι με... όχημα την ταχεία «Ακρόπολις» («Το
τρένο Γερμανίας-Αθηνών» που τραγουδά και ταξιδεύει ο Καζαντζίδης), το βιβλίο
της Πολιτοπούλου πατά στα βήματα του ..."τριακονταετούς πολέμου" (1943-1973)
της μετεμφυλιακής λογοτεχνίας) και τον παρατείνει ως υλικό μύθου μέχρι και
σήμερα, σαράντα χρόνια μετά τη Μεταπολίτευση.
Εξάλλου, «Κανένας πόλεμος δεν τέλειωσε ποτέ»
(Μ. Αναγνωστάκης). Κι επειδή επίσης κανένα βιβλίο δεν τελειώνει ποτέ (έχει
κρυμμένα πίσω απ’ τις λέξεις του εκατομμύρια λέξεις άλλων βιβλίων και μπροστά
του... ―εν προκειμένω― το τρίτο της τριλογίας που "εταξε'’ η Πολιτοπούλου
και θα αφορά τα... απόνερα της δικτατορίας), εν αναμονή, ξαναδιαβάζω (θέμα
οπτικής των καιρών ακόμα και η ανάγνωση) το «Διπλό βιβλίο» του Δημήτρη Χατζή
και "ξαναβλέπω" τις «Ακυβέρνητες πολιτείες» του Στρατή
Τσίρκα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου