της Βάνας Χαραλαμπίδου
Αεικίνητη Θεά
Θάλασσα Θεά!
Διάφανη, σμαραγδένια, γαλαζοπράσινη, γαλανή, ιριδίζουσα, μπλε, μαβί, κάποτε
μαύρη. Ακύμαντη και γαλήνια, βελούδινη και μεταξένια, αφρισμένη και ατίθαση, αγριεμένη
και σκοτεινή, μανιασμένη και απειλητική, βάλσαμο και πληγή, εύξεινη και άξενη.
Δροσερή, ζεστή, παγωμένη, κρυστάλλινη, αλμυρή, πάμπλουτη, μυστήρια, πλανεύτρα, αεικίνητη,
απέραντη, ζωογόνος.
Θάλασσα,
αρχέγονη Μήτρα Ζωής! Σαν αγκαλιά για να ξεκουράζονται συμπλέγματα νησιών, με ακρογιάλια-ζωγραφιές
να τα φιλά ακούραστα και να τους τραγουδά με τον φλοίσβο μυστικά τραγούδια, με
δύσβατα μπουγάζια, με χιλιάδες φιλόξενα αγκυροβόλια και σωτήριους φάρους να
σχίζουν τις ομίχλες της, κάθε λογής κεντημένα σκαριά να τη στολίζουν με τα
κατάρτια και τα ξάρτια τους στο πέρασμά τους για τα μακρινά, ο μπάτης, η
σοροκάδα και τα μαϊστράλια να τη χαϊδεύουν, ο ήλιος να βυθίζεται μέσα της τα
δειλινά και ν’ ανασταίνεται τα ξημερώματα, ηλιόστρατες και φεγγαρόστρατες να
λαμπυρίζουν στην επιφάνεια, κι ένας έναστρος θόλος να τη σκεπάζει τις νύχτες.
Θάλασσα Μάγισσα!
Γεμάτη κρυμμένα μυστικά κι εκπλήξεις, αναρίθμητους κι αχαρτογράφητους δρόμους, ρότες
εξωτικές, μυστηριακές και σκοτεινές σπηλιές, ακούραστα ρεύματα και πλάσματα
μυθικά, σημαδεμένη από τον άρχοντα των νερών Ποσειδώνα στο χρυσό του άρμα, θυμωμένους
Τρίτωνες και νεραϊδένιες Νηρηίδες,
Μέδουσες με φίδια για μαλλιά, το πλάνο τραγούδι των Σειρήνων, τα αναπάντητα
ερωτήματα της Γοργόνας, την αδηφάγα Σκύλλα και την τερατόμορφη Χάρυβδη, την
πλανεύτρα μάγισσα Κίρκη, τους αντικατοπτρισμούς της Φάτα Μοργκάνα, τον καημό
του Σεβάχ, τους πειρατές του Μπαρμπαρόσα.
Με βυθούς γεμάτους σιωπηλά θαύματα, κοκκινωπά και μαύρα κοράλλια, πολύτιμα
μαργαριτάρια, κατακόκκινους αστερίες, σφαλισμένες αχιβάδες, παραμυθένια
γιούσουρι, δυσεύρετα σφουγγάρια και περίτεχνα όστρακα, δίχτυα απλωμένα που μαζεύουν το
σπαρταριστό ασήμι της, αιχμηρές προπέλες και βαριές άγκυρες θαλασσομάχων να
σχίζουν τα νερά της, αγωνιώδη σήματα κινδύνου να σπάνε τη σιωπή της, να
βουλιάζουν σε τάφους υγρούς της θαλασσινής ιστορίας με άπειρα ναυάγια σε
αύτανδρη καταβύθιση, να παίρνουν μαζί τους θαλασσοδαρμένους καραβοκύρηδες, άμοιρους
ναυτικούς, ατρόμητους βουτηχτάδες, ανήλικους λοστρόμους, βορεινούς ναύτες,
θερμαστές του Νότου και αμέτρητους λαθρεπιβάτες της ζωής.
Θάλασσα
Θεά! Παρουσία ζωντανή, αεικίνητη και αυθύπαρκτη, υγρό νήμα που ενώνει και
χωρίζει ηπείρους, λαούς, πολιτισμούς· που σε καλεί στους ανοιχτούς ορίζοντες, στην
απεραντοσύνη και το μεγαλείο της, σε ένα ατέλειωτο και αέναο ταξίδι για να
σαλπάρεις μαζί του και ν’ αρμενίσεις στον κόσμο κι εσύ «ο ιδανικός και ανάξιος
εραστής των μακρυσμένων ταξιδιών και των γαλάζιων πόντων», να δραπετεύσεις προς
το «σταυρωτό του Νότου αστέρι», την ιδανική χαμένη Ατλαντίδα, το χρυσόμαλλο δέρας της μυθικής Κολχίδας ή
την Ιθάκη της δικής σου ζωής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου