31.1.14

Χειρότερα από σκυλιά!


πηγή: ο "τοίχος" του Αντώνη Μποσκοΐτη (Antonis Bosko) στο Facebook:

Πηγαίνοντας προς το μετρό Αγ. Ιωάννης με προορισμό το σταθμό Λαρίσης επί της Υμηττού στο Παγκράτι βλέπω μαζεμένους μπάτσους. Πλησιάζω και στο κέντρο έχουν έναν νεαρό Πακιστανό. Κάθεται οκλαδόν στο οδόστρωμα με τα χέρια δεμένα πισθάγκωνα και κλαίει. Δίπλα του μια σακούλα με λαθραία τσιγάρα. Κόσμος μαζεμένος φωνάζει, όχι στους αστυνομικούς, αλλά στον ξένο που πουλάει παράνομα τσιγάρα, επιβλαβή για την υγεία, και ζημιώνει το κράτος. Σκύβω, του χτυπάω φιλικά την πλάτη σα να του λέω ''Ηρέμησε και μη φοβάσαι'' κι έπειτα λέω στους μπάτσους πως θέλω τα στοιχεία του ανθρώπου αυτού. ''Ποιος είσαι εσύ και τι θες;'' με ρωτάνε. Βγάζω το διαβατήριο μου, που πάντα μ' αυτό κυκλοφοράω και τους το δείχνω. ''Μποσκοΐτης Αντώνης'' τους κάνω ''Δημοσιογράφος στη LIFO και στο Ποντίκι και εκπρόσωπος στην Ελλάδα της Ύπατης Αρμοστίας του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες''! Που το σκαρφίστηκα το τελευταίο, αλλά γνωρίζω πως με κάτι τέτοια ψαρώνουν τα μπατσόνια. Συνεχίζω και τους λέω πως δεν θα ήταν σε καμία περίπτωση καλό να πειράξουν ούτε μια τρίχα απ' τα μαλλιά αυτού του ανθρώπου. Έπειτα έσκυψα στον Πακιστανό και του είπα να μου προφέρει το όνομα του. Έκανα ότι γράφω σ' ένα χαρτί, ''Σουτζούκ Λουκούμ'' έγραψα, αφού Χριστό δεν κατάλαβα απ' αυτά που μού'λεγε ο φουκαράς μεσ' στην τρομάρα του. Το συνέχισα κιόλας! Μπροστά στους μπάτσους έκανα ότι τηλεφωνώ στον...προϊστάμενο μου για να του πω πως ένας Πακιστανός ονόματι τάδε θα προσαχθεί στην Ασφάλεια και να έχουν την έγνοια του. Έπρεπε να βλέπατε τους μπάτσους! ''Έλα, μην κλαις, δε θα σε πειράξει κανείς, μια βόλτα θα πας και θά'σαι ελεύθερος πάλι'' έλεγαν του Πακιστανού, ο οποίος έτρεμε στην κυριολεξία. Κάνω να φύγω. ''Να τον πάνε μέσα και να τον ξαποστείλουν'' μου λέει ένας κύριος γύρω στα 60 – 65. ''Δε μου λες'' τον ρωτάω ''αυτή η εικόνα σου αρέσει, σε φτιάχνει; Ένας άνθρωπος πεταμένος στο δρόμο κι οι άλλοι από πάνω του να ασκούν ψυχολογική βία;'' ''Δεν ξέρω απ' αυτά'' μου απάντησε ''να μην πούλαγε λαθραία τσιγάρα που κάνουν κακό''. Φυσικά, ο ίδιος τύπος πριν από μια πενταετία πρώτος θα έτρεχε να αγοράσει λαθραία τσιγάρα, να σώσει την τσέπη του και να κάνει ζημιά στο κράτος – ήταν καπνιστής, είδα το πακέτο στην τσέπη του σακακιού του. Κατευθύνθηκα προς το μετρό με την ψυχή στο στόμα. Το τραίνο έφευγε στις 12.18 κι εγώ έφτασα 12.15 στο σταθμό. Τα κλαμμένα μάτια όμως του Πακιστανού, μάτια αρνιού που το περιστοίχισαν πεινασμένοι λύκοι, δεν με άφησαν ούτε για μία στιγμή κατά το ταξίδι μου.

27.1.14

Ημέρα Μνήμης του Ολοκαυτώματος (με ένα ποίημα του Πρίμο Λέβι)




Wstawać


Ονειρευόμασταν στις άγριες νύχτες
όνειρα βίαια και πυκνά,
ονειρευόμασταν με την ψυχή και το σώμα
αν θα γυρίσουμε, να φάμε, να εξιστορήσουμε.

Ώσπου αντηχούσε κοφτά, σιγανά
το παράγγελμα που συνόδευε την αυγή
«Wstawać»
και ράγιζε την καρδιά μας

Τώρα που ξαναβρήκαμε τα σπίτια μας,
τώρα που χορτάσαμε την κοιλιά μας,
και οι αφηγήσεις μας στέρεψαν όλες,
σήμανε  η  ώρα.
Όπου να’ ναι θα ακούσουμε πάλι
το ξενικό παράγγελμα: «Wstawać»


 
Πρίμο Λέβι, «Η ανακωχή», 11 Ιανουαρίου 1946

-
(Το παράγγελμα Wstawać ήταν το παράγγελμα «εγέρθητι» στα πολωνικά, που άκουγαν κάθε πρωί οι έγκλειστοι στο Άουσβιτς. Ο Πρίμο Λέβι αυτοκτόνησε, πέφτοντας από τις σκάλες του σπιτιού του στο Τορίνο., στις 11 Απριλίου του 1987)

Στο βίντεο σκηνές από τη μικρού μήκους ταινία του Andras Salamon Tell Your Children (2007).

24.1.14

Π. Δημητράς: Πλαστές οι καταθέσεις των διασωθέντων στο Λιμενικό



Του Παναγιώτη Δημητρά
εκπροσώπου του Ελληνικού Παρατηρητηρίου των Συμφωνιών του Ελσίνκι

πηγή: http://www.efsyn.gr


«Κλιμάκιο της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες μετέβη το μεσημέρι της Τρίτης 21 Ιανουαρίου στη Λέρο, όπου μεταφέρθηκαν οι διασωθέντες από το Λιμενικό, και συνομίλησε μαζί τους καθώς και με τις Λιμενικές Αρχές.
Σύμφωνα με πληροφορίες των Λιμενικών Αρχών, το πλοιάριο είχε εντοπιστεί τα μεσάνυχτα της Κυριακής 19 Ιανουαρίου, ακινητοποιημένο και χωρίς φώτα ναυσιπλοΐας, από σκάφος του Λιμενικού Σώματος, το οποίο, συνεκτιμώντας την κατάσταση και τις κακές καιρικές συνθήκες, ξεκίνησε επιχείρηση διάσωσης με ρυμούλκησή του προς το Φαρμακονήσι.
Κατά τη διάρκεια της επιχείρησης, μεγάλος αριθμός των επιβαινόντων συγκεντρώθηκε στη μία πλευρά του πλοιαρίου, με αποτέλεσμα την ανατροπή και τη βύθισή του. Σύμφωνα με μαρτυρίες επιζώντων στην Ύπατη Αρμοστεία, το σκάφος του Λιμενικού που ρυμουλκούσε το πλοιάριό τους κατευθυνόταν με μεγάλη ταχύτητα προς τις τουρκικές ακτές, όταν συνέβη το τραγικό συμβάν εν μέσω θαλασσοταραχής.
Οι ίδιες μαρτυρίες αναφέρουν ότι οι άνθρωποι φώναζαν για βοήθεια, δεδομένου ότι στο πλοιάριο υπήρχε μεγάλος αριθμός παιδιών.»[1] Τρεις ημέρες αργότερα «Ο Υπουργός Εμπορικής Ναυτιλίας Μιλτιάδης Βαρβιτσιώτης ισχυρίστηκε πως έχει στα χέρια του μαρτυρίες διασωθέντων ναυαγών που εξαίρουν την προσπάθεια των ανδρών του λιμενικού.
Δήλωσε ενοχλημένος από τις δηλώσεις του αρμόδιου Ευρωπαίου Επιτρόπου και των βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ, οι οποίοι κατά την άποψη του προβαίνουν σε πρόωρα συμπεράσματα, με στόχο να πλήξουν την εικόνα της κυβέρνησης.» [2]
Και ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Σίμος Κεδίκογλου, «επισήμανε ότι ήταν και δύο λιμενικοί πάνω στο σκάφος και πρόσθεσε λέγοντας ότι θα ήθελα να μην ρίχνουμε τόσο εύκολα λάσπη σε ανθρώπους που δίνουν όλο τους το είναι για να προστατεύσουν τα σύνορά μας».[3]
Λίγο αργότερα το Λιμενικό Σώμα έδωσε στη δημοσιότητα 15 σελίδες καταθέσεων.[4]
Για κάθε άτομο γνωρίζει να τις διαβάζει είναι εμφανές πως πρόκειται για αναξιόπιστες και πλαστές καταθέσεις (πέρα από κάτι ανορθογραφίες που βγάζουν μάτι). Αναξιόπιστες γιατί δόθηκαν στα στελέχη του Λιμενικού που σε ό,τι αφορά την ανθρώπινη τραγωδία ήταν άμεσα ή έμμεσα εγκαλούμενα. Αναξιόπιστες γιατί ακόμα και αν υπάρχουν υπογραφές (δεν φαίνονται στο δημοσιευμένο αρχείο) οι φερόμενοι ως Αφγανοί μεταφραστές προφανώς αδυνατούσαν να τις διαβάσουν στα ελληνικά ώστε να ξέρουν τι υπογράφουν, για παράδειγμα πως ο ένας Αφγανός μεταφραστής είπε μεταξύ άλλων και τη λέξη «ρέλι» που ούτε εγώ γνώριζα στην ελληνικά γλώσσα.
Πλαστές γιατί είναι αδύνατο για παράδειγμα μέσα σε μόλις 15 λεπτά, μεταξύ 16:45-17:00 της 22/1/2014, οι Πλωτάρχης ΣΚ και Σημαιοφόρος ΚΠ με τη διερμηνεία από και προς τη Φαρσί (αλήθεια αυτή είναι η γλώσσα αυτών των Αφγανών;) του Αφγανού RR να πήραν και να κατέγραψαν ταυτόχρονα τις καταθέσεις των δύο διασωθέντων KB και ΑΟ ακόμα και αν δίνονταν σε ταχύτατο ρυθμό υπαγόρευσης και ταυτόχρονης μετάφρασης. Ούτε είναι δυνατό την ίδια ημέρα να εμφανίστηκε στους δύο ανακριτές του Λιμενικού ο GS στις 18:55 και να έδωσε στη συνέχεια κατάθεση μεταξύ 18:00-18:10.
Τέλος, είναι αξιοσημείωτο ότι οι καταθέσεις της 20 και 21/1/2014 δεν έχουν αναφορά στο πώς βούλιαξε η βάρκα. Μόνο μετά το σάλο που προέκυψε από την ανακοίνωση της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ στις 21/1/2014 προστέθηκαν επί τροχάδην «καταθέσεις» στις 22/1/2014 με τους επαίνους για το Λιμενικό Σώμα που επικαλέστηκε ο Υπουργός Ναυτιλίας χωρίς όμως αναφορά στο απίστευτο ψέμα του κυβερνητικού εκπροσώπου για δήθεν παρουσία δύο λιμενικών στη βάρκα.
Πάντως, μετά τη δημοσιοποίηση από το Λιμενικό Σώμα των καταθέσεων που φέρεται να διαψεύδουν τις καταθέσεις των διασωθέντων στην Ύπατη Αρμοστεία, η τελευταία οφείλει να δημοσιοποιήσει το περιεχόμενο των μαρτυριών που συνέλεξε στις 21/1/2014 και στις οποίες βάσισε την ανακοίνωσή της. Γιατί στα δικά της στοιχεία βασίστηκαν ο Επίτροπος για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα στο Συμβούλιο της Ευρώπης και ο ΣΥΡΙΖΑ, τους οποίους κατηγόρησε ο Υπουργός Ναυτιλίας ότι ήθελαν να πλήξουν την εικόνα της Ελλάδας: αξιοσημείωτο είναι πως η επίθεσή του δεν στράφηκε και κατά της Ύπατης Αρμοστείας.
Έχοντας την εμπειρία δώδεκα από τις δεκατέσσερις εγχώριες δικογραφίες στις υποθέσεις βίας αστυνομικών και λιμενικών για τις οποίες καταδικάστηκε η Ελλάδα από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (Μακαρατζής, Καραγιαννόπουλος, Celniku, Λεωνίδης, Μπέκος-Κοτρόπουλος, Alsayed Allaham, Ζελίδης, Πετροπούλου-Τσακίρη, Γκαλότσκιν, Στεφάνου, Zontul) και της Επιτροπής Ανθρώπινων Δικαιωμάτων του ΟΗΕ (Κουϊδης, Καλαμιώτης, Κατσαρής) και μερικών άλλων που δεν χρειάστηκε να πάνε στα διεθνή δικαστήρια, μπορώ να διαβεβαιώσω υπεύθυνα πως σε αυτές υπήρχαν πάντα «βολικές» καταθέσεις για την αστυνομία και το λιμενικό που είχαν φυσικά δοθεί σε αστυνομικούς και λιμενικούς.
Η Εισαγγελία του Ναυτοδικείου Πειραιά, που όπως και άλλες Εισαγγελίες Ναυτοδικείων, έχει δείξει μεγαλύτερο επαγγελματισμό από τις Εισαγγελίες Πρωτοδικών της χώρας, καλείται τώρα να διαπιστώσει τον πλαστό χαρακτήρα των «καταθέσεων» που πήρε το Λιμενικό Σώμα και να ασκήσει αμέσως δίωξη κατά όλων των υπευθύνων όχι μόνο για τον θάνατο τόσων ανθρώπων αλλά και για την προσπάθεια συγκάλυψης με πλαστές καταθέσεις.
Οι δε Υπουργός Ναυτιλίας και κυβερνητικός εκπρόσωπος οφείλουν να ζητήσουν συγγνώμη όχι μόνο για τους θανάτους αλλά και για τις αδικαιολόγητες έως συκοφαντικές επιθέσεις κατά όσων βασίστηκαν στις πληροφορίες της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες αλλά και στην κοινή λογική για να καταγγείλουν την ανθρώπινη τραγωδία.
- – - – -
Σχετικά Θέματα:


Συνωστισμένες στο Φαρμακονήσι

του Άκη Γαβριηλίδη

πηγή: http://nomadicuniversality.wordpress.com



στα πλοία όποιος πιάνεται
κι οι φίλοι τον χτυπάνε,
λέει το δίστιχο του Πυθαγόρα στο γνωστό τραγούδι «Η Σμύρνη» από το δίσκο Μικρά Ασία,μεταφέροντας τη γνωστή μαρτυρία των προσφύγων τού 1922 που προσπαθούσαν να γλιτώσουν από το φονικό καταφεύγοντας στα αγγλικά, γαλλικά και ιταλικά πλοία, κατά την οποία οι ναύτες των πλοίων αυτών δεν τους το επέτρεπαν και τους ξαναπετούσαν με τη βία στη θάλασσα. (Πρόκειται για το ίδιο τραγούδι στο οποίο ο Γιώργος Νταλάρας αναφωνεί με παράπονο στο ρεφραίν: Ρωμιοσύνη, ρωμιοσύνη/ δεν θα ησυχάσεις πια). Η τραυματική αυτή μαρτυρία έχει αποτυπωθεί έκτοτε στη συλλογική μνήμη της ελληνικής κοινωνίας και συχνά αναφέρεται –δικαίως- ως δείγμα απαράδεκτης αναλγησίας. Και σχεδόν εξίσου συχνά ως ακόμη μία απόδειξη ότι ο ελληνισμός πάντοτε προδίδεται από τους ισχυρούς συμμάχους του της Δυτικής Ευρώπης που θα έπρεπε να τον στηρίζουν απέναντι στους βάρβαρους Ασιάτες.
Την εβδομάδα που πέρασε, η σκηνή αυτή επαναλήφθηκε αυτούσια ακόμα μια φορά στα νερά του Αιγαίου. Όπως κατήγγειλαν και πάλι οι επιζώντες, ναύτες πολεμικού σκάφους εμπόδισανγυναικόπαιδα να ανέβουν σε αυτό παρόλο που διέτρεχαν άμεσο κίνδυνο της ζωής τους, και αντιθέτως τους πέταξαν στη θάλασσα όπου δώδεκα άτομα –τρεις γυναίκες και εννέα ανήλικα παιδιά- βρήκαν το θάνατο αβοήθητα.
Τώρα βέβαια υπήρχε και μία διαφορά: το σκάφος ανήκε στο ένδοξο Λιμενικό Σώμα της ελληνικής δημοκρατίας, το οποίο ενεργούσε για να προστατεύσει τον προδομένο ελληνισμό από την απειλή των «λαθρομεταναστών», οδηγώντας τους πίσω στα παράλια της Μικράς Ασίας. Αυτή τη φορά, οι μεγάλες δυνάμεις είναι με το μέρος του ελληνισμού παρακολουθώντας σιωπηλά, ή και ενίοτε ενισχύοντας την αντιβαρβαρική άμυνα μέσω της FRONTEX. Η ρωμιοσύνη έχει ησυχάσει πια, και τώρα φροντίζει να διατηρήσει την ησυχία της, όσο και την ησυχία των εντός ή εκτός εισαγωγικών φίλων της.
ριν από όχι τόσο πολλά χρόνια, κυράδες και φιλάνθρωποι παπάδες, εργολαβίες εκπροσώπησης προσφύγων, οργανώσεις, σωματεία και καθηγητάδες είχαν ξεσηκωθεί και αξιώσει συγνώμες και παραιτήσεις υπουργών με βάση το ότι, κατά τη γνώμη τους, το προ 80 ετών περιστατικό δεν αποδιδόταν με τις ορθές διατυπώσεις σε ένα βιβλίο ιστορίας.
Με βάση αυτή την εγνωσμένη ευαισθησία τους για παρόμοια περιστατικά, λοιπόν, είμαι σίγουρος ότι τα ίδια άτομα και οι ίδιοι φορείς θα νιώσουν την ίδια αγανάκτηση και θα οργανώσουν ανάλογες και ακόμη μεγαλύτερες διαμαρτυρίες, τώρα που έχουν μπροστά τους ένα ζήτημα που αφορά τωρινούς θανάτους, και όχι την ιστορική αποτύπωση προ 90ετίας συμβάντων.
Δεν πρέπει να αμφιβάλλουμε γι’ αυτό. Η μέχρι τώρα σιωπή τους προφανώς οφείλεται στο ότι ίσως δεν ενημερώθηκαν ακόμα πλήρως, ή ότι ακόμη συνεδριάζουν τα αντίστοιχα ΔΣ για να βρουν τις καταλληλότερες διατυπώσεις και μορφές αντίδρασης.

Δύο ποιήματα για το Φαρμακονήσι


Θάνος Λουμπρούκος

ΦΑΡΜΑΚΟΝΗΣΙ

Φύλαξες σκοπιά και τι κατάλαβες;
Ριπές μετάλαβες από αναποδιά.
Σήματα καπνού με τον ασύρματο:
άντε, ξεκίνα το! (κρίση πανικού)

Πέρναγε ο στρατός με τα F-16 τους,
ραντάρ στην τάξη τους – σμήναρχος δειλός.
Αϊ-Γιώργη εσύ στραβά λογάριασες
και δε χαμπάριασες νύχτα τη Σφαγή.

Κρούσματα πολλά με γιώτα τέσσερα
και δεκατέσσερα χάπια στη σειρά.
Έλεγχος σκληρός – επιθεώρηση –
Σινούκ θεώρηση, έγκλειστος καιρός.

Τρόφιμα, νερό για την ενέδρα τους.
Είχαν στην έδρα τους φύλακα Ουρανό.
Σύροι κι Αφγανοί οι μετανάστες μας
αφού οι δυνάστες μας ψεύτικα ικανοί.

Πέρασα τζιτζί, αχ Φαρμακούσα μου.
Έγινες μούσα μου, ποίηση χακί!
Μάνο θα πνιγώ, την Τρίτη έφυγα,
δεν το απέφυγα. Λάντζα για την Κω.




Τέλλος Φίλης

Κάιρο, Δαμασκός, Κίεβο
όλη τη νύχτα
μα το πιο πυκνό σκοτάδι 
στο Φαρμακονήσι
ένας κόσμος με «ψυχολογικά προβλήματα»
μόνη διέξοδός του η αυτοκτονία

και ο ύπνος μια χαμένη άνοιξη
που διαπραγματεύεται αν θα ανθίσει
ζητά ενα πλεόνασμα ανθρωπιάς
που πια απο καιρό δεν διαθέτουμε



23.1.14

Μαζί τους πνίξαμε



του Άρη Χατζηστεφάνου

πηγή: http://info-war.gr

Η ελληνική κυβέρνηση ήθελε νεκρούς στα σύνορα. Η ελληνική κοινωνία το ανέχτηκε.

Οργή και αποτροπιασμό προκαλεί, λένε, ο πνιγμός παιδιών στο Αιγαίο που έπεσαν στα χέρια του ελληνικού λιμενικού σώματος.
Ας αφήσουν όμως τα κροκοδείλια δάκρυα όσοι τώρα θρηνούν για τα πτώματα των παιδιών που ξεβράζει η θάλασσα.
Η κυβέρνηση είχε δείξει με κάθε ευκαιρία ότι θέλει θύματα στα σύνορα.
Δεν ήταν μόνο ο σύμβουλος του υπουργού Υγείας και στέλεχος της ΝΔ, Θάνος Πλεύρης, που έλεγε ότι «φύλαξη συνόρων δεν μπορεί να υφίσταται αν δεν υπάρχουν απώλειες και για να γίνω κατανοητός αν δεν υπάρχουν νεκροί».
Δεν ήταν μόνο ο ίδιος ο Γεωργιάδης που παραπονιόταν ότι το να σώζουμε ανθρώπους που πνίγονται στη θάλασσα μας κοστίζει ακριβά.
Ο ίδιος ο πρωθυπουργός έκλεινε το μάτι στους νεοναζιστές της Χ.Α χαρακτηρίζοντας τους μετανάστες “τύραννο” της Ελληνικής κοινωνίας και ζητώντας μας να “ανακαταλάβουμε” τις πόλεις και να διώξουμε τα παιδιά τους από τους βρεφονηπιακούς σταθμούς.
Αντιγράφοντας κατά λέξη τις ανακοινώσεις των νεοναζιστών, ο Σαμαράς απέδιδε την ανεργία, όχι στην πολιτική του, αλλά στους μετανάστες – επιχείρημα που καταρρίπτεται πανηγυρικά σε κάθεσχετική έρευνα.
Για όλους αυτούς, κάθε αποτροπή εισόδου μεταναστών είναι επιτυχία. Ακόμη και αν μετριούνται σε σακούλες νεκροτομείων. Ακόμη και αν τα θύματα προέρχονται από πολεμικές συρράξεις τις οποίες συν-δημιουργήσαμε μέσω του ΝΑΤΟ και άλλων οργανισμών.
Το ΠΑΣΟΚ από την πλευρά του έχει στήσει την μεγαλύτερη «φάμπρικα» εκμετάλλευσης του ανθρώπινου πόνου. Aπό τη μια ζητούσε βομβαρδισμό της Συρίας και έστηνε ναζιστικής εμπνεύσεως στρατόπεδα συγκέντρωσης και από τη άλλη ο Βενιζέλος έστελνε τους συμβούλους του να ξημεροβραδιάζονται στις οργανώσεις για την προστασία των μεταναστών και των προσφύγων.
Ο Βενιζέλος τους «βομβάρδιζε», ο Χρυσχοϊδης τους έβαζε σε στρατόπεδα συγκέντρωσης και η Αλ Σαλεχ τους «περιέθαλπε».
Τα μέσα ενημέρωσης είχαν “στήσει το ανθρωπιστικό” προφίλ του λιμενικού, παρουσιάζοντας ευειδής νεαρές που “πονάνε” για το δράμα των προσφύγων ενώ στην πραγματικότητα τους επαναπροωθούν σε άλλες χώρες, κατά παράβαση του διεθνούς δικαίου.
Με επιλεκτική δημοσίευση των αναφορών της Ελληνικής Αστυνομίας για την εγκληματικότητα, τα ΜΜΕ έστησαν όποτε τους ζητήθηκε ένα φανταστικό σκηνικό γενικευμένης ανομίας από τους μετανάστες – το οποίο συμπτωματικά εμφανιζόταν πάντα πριν από μεγάλες εκλογικές αναμετρήσεις.
Οι ευθύνες προφανώς ξεκινούν από πάνω αλλά σίγουρα δεν σταματούν εκεί.
Πριν από μερικές εβδομάδες δημοσιεύσαμε μια έκθεση της Διεθνούς Αμνηστίας η οποία ουσιαστικά προέβλεπε τι θα συνέβαινε κάποια στιγμή στα ελληνικά σύνορα.
Η έκθεση αποκάλυπτε ότι αστυνομία και λιμενικό βασανίζουν αλλά και κλέβουν πρόσφυγες, τους οποίους ξαναγυρίζουν παράνομα στη χώρα από την οποία επιχείρησαν να εισέλθουν στην Ελλάδα. Βάλαμε λοιπόν τον (προκλητικό νομίζαμε τότε) τίτλο «Βασανίζουν, κλέβουν επαναπροωθούν Σύρους πρόσφυγες» και περιμέναμε…
Ελάχιστα κείμενα σε αυτό εδώ το site είχαν τόσα λίγα Like στο Facebook και retweet. Είναι αυτό επαγγελματικά αξιόπιστο δείγμα για να κρίνει κανείς τα αντανακλαστικά μιας κοινωνίας; Προφανώς όχι.
Κάτι λέει όμως.
Ότι συνηθίσαμε όλοι, σαν απολύτως φυσιολογικό, να αντιμετωπίζονται ανθρώπινα όντα χειρότερα και από τα σκουπίδια. Αν πετάξεις μια σακούλα με σκουπίδια στη θάλασσα όλο και κάποιος Ατενίστας θα σε κράξει. Αν πετάξεις έναν Σύρο πρόσφυγα δεν θα το μάθει κανείς.
Το στο διάολο θέλουμε δηλαδή για να καταλάβουμε ότι η κυβέρνησή μας δολοφονεί ανθρώπους στα σύνορα – να μας πετάνε τα πτώματα βρεφών στην εξώπορτα;
Και οι πολίτες της ναζιστικής Γερμανίας δεν είδαν ποτέ τους Εβραίους, τους τσιγγάνους και του ομοφυλόφιλους να πεθαίνουν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Αυτό όμως δεν τους καθιστά λιγότερο υπεύθυνους.
Όσο περισσότερο αποκτηνώνεται η ελληνική κοινωνία, όσο περισσότερο θεωρεί ότι το δράμα των Παλαιστινίων, των Σύρων ή των Αφγανών δεν την αγγίζει, τόσο πιο εύκολο θα είναι να τις επιβάλλουν νέα μέτρα λιτότητας και καταπάτησης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Αν δεν μπορούμε να το δούμε ανθρωπιστικά ας το δούμε τουλάχιστον εγωιστικά. Είμαστε όλοι πνιγμένοι στο Αιγαίο.

Ο αβίωτος βίος

πηγή: το blog του Polyfimos

(δείτε το βίντεο με τις μαρτυρίες στο τέλος της ανάρτησης) 







Στις 20 Δεκεμβρίου το koutitispandoras.gr δημοσίευσε ένα ηχητικό ντοκουμέντο, στο οποίο ο αρχηγός της ελληνικής αστυνομίας καλεί τους υφισταμένους του να κάνουν “τον βίο αβίωτο” των μεταναστών.

Ένα μήνα μετά στο Φαρμακονήσι, 12 μετανάστες πνίγονται κατά τη διάρκεια της προσπάθειάς τους να προσεγγίσουν τα ελληνικά παράλια. Το περιστατικό αυτό αμέσως κάνει το γύρο του κόσμου όχι γιατί άλλη μια φορά είδαμε παιδιά στον πάτο του Αιγαίου, αλλά επειδή η Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ και η Διεθνής Αμνηστία μιλούν για δολοφονική πρακτική του ελληνικού λιμενικού σώματος.


Όσοι σώθηκαν κάνουν λόγο για “χτυπήματα” από τους λιμενικούς, ενώ οι διεθνείς οργανώσεις γράφουν ότι το ναυάγιο προκλήθηκε μετά από βίαιη ρυμούλκηση της βάρκας τους από σκάφος του λιμενικού. Οι μετανάστες περιγράφουν τη βαρβαρότητα των λιμενικών την ώρα που βρίσκονταν στο νερό, ενώ ανάμεσα τους υπήρχαν μικρά παιδιά.

Ο υπουργός ναυτιλίας, Μιλτιάδης Βαρβιτσιώτης δήλωσε σε ένα τηλεπαράθυρο ότι ο Επίτροπος για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα στην Ε.Ε. “χτυπά την ελληνική προεδρία” και πως δεν έγινε καμία ρυμούλκηση του σκάφους των μεταναστών προς τα τουρκικά παράλια. 



Ο άνθρωπος της φωτογραφίας έχασε τους 2 γιους του, την κόρη του (εννιά, έντεκα και δεκατριών χρονών) και τη γυναίκα του στο Φαρμακονήσι. Όπως είπε, «οι λιμενικοί τούς πέταξαν στη θάλασσα».


Μετά τον “βίο αβίωτο” του Αρχηγού, δεν παρενέβη κανείς. Τουλάχιστον από την Ελλάδα, μιας και η Διεθνής Αμνηστία ζήτησε τότε να δοθούν εξηγήσεις. Πιθανότητα δεν χρειάζεται να λογοδοτήσει σε κανέναν ο επικεφαλής της αστυνομίας, όταν ακούγεται ξεκάθαρα να δίνει εντολή στους άντρες του να βασανίσουν μετανάστες για να τους δείξουν πόσο μεγάλο λάθος έκαναν που πάτησαν το πόδι τους στην Ελλάδα.

Αν τα πράγματα έγιναν όπως περιγράφουν οι μετανάστες, ο ΟΗΕ και η Διεθνής Αμνηστία, τότε οι λιμενικοί τούς έκαναν αυτό ακριβώς που ζήτησε ο Αρχηγός. Τον βίο, αβίωτο. Κυριολεκτικά…


Μαρτυρίες (Φωτογραφίες-βίντεο: Άγγελος Καλοδούκας)




Σημείωση του Εντευκτηρίου: Το ηχητικό ντοκουμέντο με το απόσπασμα ομιλίας του αρχηγού της ΕΛΑΣ εδώ:


http://entefktirio.blogspot.gr/2013/12/28-06.html

Γιώργος Λεωτσάκος, Σπύρος Σαμάρας (1861-1917)

Γιώργος Λεωτσάκος, Σπύρος Σαμάρας (1861-1917): Ο μεγάλος αδικημένος της έντεχνης ελληνικής μουσικής. Δοκιμή βιογραφίας, Μουσείο Μπενάκη, Αθήνα 2013, 998 σελ., τιμή 55,00 ευρώ (χαρτόδετο)


O ογκώδης τόμος, προϊόν τριαντάχρονης έρευνας του μουσικολόγου και μουσικοκριτικού Γιώργου Λεωτσάκου σε Αρχεία και Βιβλιοθήκες της Ελλάδας (Κέρκυρα, Αθήνα), της Ιταλίας (Φλωρεντία, Μιλάνο), της Γαλλίας (Παρίσι, Λίλλη) και των Ηνωμένων Πολιτειών (Νέα Υόρκη, Βαλτιμόρη), αποτελεί μία σημαντικότατη συμβολή στη μελέτη της ζωής και του έργου του σπουδαίου κερκυραίου συνθέτη Σπύρου Σαμάρα. Ιδιαίτερη έμφαση δόθηκε στη μελέτη του «Αρχείου Σαμάρα», το οποίο απόκειται στα Ιστορικά Αρχεία του Μουσείου Μπενάκη, στην Κηφισιά.

Ο συγγραφέας προτείνει μια εντελώς νέα θεώρηση της ιστορίας της τόσο πολύπαθης και μεθοδικότατα κατατρεγμένης (όπως αποδεικνύει) έντεχνης ελληνικής μουσικής. Αν και επικεντρώνεται στην καλλιτεχνική παραγωγή και τη σταδιοδρομία του Σπύρου Σαμάρα, σκιαγραφεί προεισαγωγικά την ιστορία της επτανησιακής παράδοσης λυρικού θεάτρου και ιχνηλατεί τη σύνδεσή του με την ευρωπαϊκή μουσική, κυρίως την ιταλική (ιδιαίτερη αξία αποκτά, υπ’ αυτή την έννοια, το πρώτο κεφάλαιο: «Η κερκυραϊκή παράδοση όπερας προ του Σαμάρα»).  

Η εμπεριστατωμένη έρευνα και το γλαφυρό ύφος του συγγραφέα επιτρέπουν στον αναγνώστη να παρακολουθήσει τη ζωή και τη δράση του συνθέτη στην Κέρκυρα, την Αθήνα, το Παρίσι, το Μιλάνο και τη Λειψία, αλλά και να παρακολουθήσει ταυτόχρονα τον επαγγελματικό του περίγυρο και το πανόραμα της καλλιτεχνικής ζωής στα περιβάλλοντα που εκείνος έδρασε (κεφ. 2-5).

Το δεύτερο μέρος του τόμου μάς προσφέρει μία σειρά χρησιμότατα ερευνητικά εργαλεία: κατάλογος έργων και χειρογράφων του συνθέτη, λεπτομερέστατο παραστασιολόγιο των 88 διδασκαλιών λυρικών έργων του, κυρίως στο εξωτερικό (Ευρώπη, μέχρις Οδησσού, Κωνσταντινούπολη και Σμύρνη, Κάιρο και Αλεξάνδρεια, αλλά και Αργεντινή), κατά το δυνατόν πλήρεις διανομές, εκτενή αποσπάσματα κριτικών και αναλυτικότατα ευρετήρια. Πολύτιμη συμβολή αποτελεί η «Δισκογραφία» του συνθέτη, συνταγμένη από τον Στάθη Αρφάνη.

Το έργο αποτελεί ουσιαστικά προϊόν συλλογικής εργασίας μιας πλειάδας επιφανών ξένων και ελλήνων ερευνητών που συστρατεύτηκαν ολόψυχα στο ερευνητικό όραμα του συγγραφέα και που η συμβολή τους αναγνωρίζεται προσηκόντως και λεπτομερώς.

***

Από τις εκδόσεις του Μουσείου Μπενάκη (σε συνεργασία με το Ιόνιο πανεπιστήμιο) κυκλοφορεί επίσης:
Γιώργος Λεωτσάκος, Παύλος Καρρέρ. Απομνημονεύματα και εργογραφία,
ISBN: 960-8347-00-9
Αθήνα 2003
Τιμή: € 30,00

19.1.14

Λούλα Αναγνωστάκη: «Παλιότερα υπήρχε ελπίδα, τώρα μόνο φόβος»


της Ιωάννας Κλεφτόγιαννη

πηγή: http://www.enet.gr [εφημ. Ελευθεροτυπία]

30 αποσπάσματα από έργα της κάθε Πέμπτη στο «Αγγέλων Βήμα»

Η Λούλα Αναγνωστάκη εμπνέει διαχρονικά. Ενέπνεε και εμπνέει, ιδίως τους νεότερους. Ολες τις Πέμπτες του Ιανουαρίου (16, 23 και 30), αυστηρά στις 5.30 το απόγευμα, στο «Αγγέλων Βήμα» στην Ομόνοια, μια παρέα τριαντάχρονων ταλαντούχων ηθοποιών, ο Κώστας Βασαρδάνης, η Λένα Παπαληγούρα, η Λουκία Μιχαλοπούλου, ο Μάνος Καρατζογιάννης, ο Αλέξανδρος Μαυρόπουλος, ο Νικόλας Στραβοπόδης και η Σοφία Ολυμπίου, θέλοντας να μιλήσουν απεγνωσμένα για το δημόσιο χώρο και βίο της Ελλάδας από τη μεταπολίτευση έως σήμερα, υπογραμμίζοντας τα σημερινά ατομικά και συλλογικά αδιέξοδα, ζωντανεύουν τριάντα αποσπάσματα από το σύνολο του θεατρικού έργου της κορυφαίας δραματουργού, μαζί με δυο πεζά της για τον Κάρολο Κουν και το σύντροφό της, Γιώργο Χειμωνά.

Η έκπληξη είναι ότι συμμετέχει και η ίδια, με τη φωνή της. Εχει ηχογραφηθεί να ερμηνεύει το συνταρακτικό «Ο ουρανός κατακόκκινος». Οπως μας λέει, είναι η πρώτη φορά που θέλησε να ερμηνεύσει η ίδια ένα έργο της ώστε να συμπράξει σε μια θεατρική πράξη. Γιατί επέλεξε τον «Ουρανό»; «Δεν είναι το καλύτερο για τη συγκεκριμένη στιγμή; Μπορεί κάποια άλλα έργα μου να είναι καλύτερα, αλλά σήμερα λόγω επικαιρότητας αυτό έρχεται πρώτο».
Η ηρωίδα του μονολόγου, η Σοφία Αποστόλου, ατενίζει τον κατακόκκινο ουρανό πάνω απ' τον Κορυδαλλό όπου βρίσκεται έγκλειστος ο μοναχογιός της. «Ετσι όπως προχωράει σήμερα η κοινωνία, ή είσαι από τους πολύ δυνατούς ή γίνεσαι παράνομος», διαπιστώνει με τη φωνή της δραματουργού στο «Αγγέλων Βήμα». «Μέσος όρος δεν υπάρχει. Είναι αυτοί που ξεγελιούνται πως είναι κάτι, ενώ δεν είναι τίποτα».
Η ιδέα του γεμάτου φρεσκάδα αφιερώματος στη Λούλα Αναγνωστάκη, η οποία διαπραγματεύτηκε με μοναδικό τρόπο την ενοχή, την ήττα, το τραύμα και τα αδιέξοδα της ελληνικής κοινωνίας, αλλά και τον εγκλωβισμό του ατόμου, οφείλεται στον Μάνο Καρατζογιάννη. Στο πρωτότυπο θεατρικό αναλόγιο με τίτλο «Ενέδρες της ζωής: Λούλα Αναγνωστάκη mixage» που συντόνισε, ζήτουμενό του ήταν ο δραματικός λόγος των ηρώων της Λ. Αναγνωστάκη να ενεργοποιείται «με την αναπαράσταση μιας εισβολής και μιας διαλεκτικής σχέσης ανάμεσα στο δημόσιο και το ιδιωτικό». Αποδίδονται αποσπάσματα από την τριλογία της Πόλης -τη «Διανυκτέρευση», την «Πόλη» και την «Παρέλαση»-, το «Αντόνιο, ή το Μήνυμα», τη «Νίκη», την «Κασέτα», τον «Ηχο του όπλου», το «Διαμάντια και μπλουζ», το «Ταξίδι μακριά» και το «Σ' εσάς που με ακούτε».


Σε όλα τα έργα της Αναγνωστάκη παρεισφρέει στο ιδιωτικό το πολιτικό. «Ητανε σκόπιμο», υποστηρίζει σήμερα. «Υπήρξα πολιτικοποιημένη μια ζωή και μέσα από τη δραματουργία μου». Τα έργα της τα διαμόρφωνε «ό,τι έβλεπα, ό,τι άκουγα, ό,τι ζούσα. Αλλά και πράγματα που μέσα μου συνέβαιναν, τα οποία κάποιες φορές ήταν πολύ πιο ισχυρά από αυτά που συνέβαιναν έξω».
Η πολιτικοκοινωνική περιρρέουσα κατάσταση της χώρας εδώ και χρόνια τη θλίβει. «Τα πράγματα στην Ελλάδα είναι τραγικά. Πήρε την κατηφόρα... Αλλά πεθαίνει ποτέ η Ελλάδα;» διαπίστωνε στην «Ε» το 2010. Σήμερα; «Οσα συμβαίνουν στην Ελλάδα τώρα είναι τραγικά», επιμένει. «Δεν είναι τραγελαφικά. Είναι τραγικά. Πάρα πολύ άσχημα», προσθέτει η συγγραφέας-μύθος, για την οποία ο Αντουάν Βιτέζ σε μια επιστολή που της απέστειλε πριν από το ξέσπασμα του Μάη του '68 σημείωνε: «Η Λούλα πίσω από τα μαύρα της γυαλιά έβλεπε τη συμφορά, έβλεπε τον τρόμο. (...) Τα είχε καταλάβει όλα».
Οπως και σήμερα, που πλέον δεν βγαίνει από το σπίτι της, ούτε θέλει να ξαναγράψει έστω μία λέξη. «Δεν βλέπω πια», δικαιολογείται η δημιουργός που πάντοτε έγραφε με το χέρι και ποτέ με γραφομηχανή και πάντα «μου βγαίνανε εύκολα τα κείμενα. Ή μπορώ ή δεν μπορώ! Δεν πήρα ποτέ αυτούσια μια ιστορία. Αντλώ από εδώ και από εκεί. Τα έργα τα σκέφτομαι πολύ και μετά τα γράφω. Ποτέ όμως δεν είναι μια ιστορία που τελειώνει...».
Είναι πάντως εκπληκτικό το πώς συγκινεί το έργο της τα νέα παιδιά με διαφορετικά από την ίδια βιώματα. «Τα ίδια βιώματα έχουν όλες οι γενιές. Οπως και έναν φόβο, του θανάτου». Επισημαίνει όμως μία κρίσιμη διαφορά: «Παλαιότερα υπήρχε ελπίδα. Τώρα υπάρχει μόνο φόβος...».

Ενας χρόνος γεμάτος πόνο... [Υπόθεση Σαχτζάτ Λουκμάν]



πηγή: http://www.egnatiapost.gr
Ένας χρόνος ακριβώς πέρασε από τη δολοφονία του Πακιστανού εργάτη Σαχτζάτ Λουκμάν και οι γονείς του που είδαν αρμόδιους και μη, συμπαραστάτες και συντρόφους, ακόμα περιφέρουν τον πόνο τους για τον άδικο χαμό του παιδιού τους. 
Στην Αθήνα οργανώθηκε αντιφασιστική συγκέντρωση και πορεία, όχι μόνο για να τιμωρηθούν όπως τους αξίζει οι δράστες, αλλά για να υπάρξει μια υπενθύμιση προς όλους μας...

18.1.14

Ο άρχων φαρισαϊσμός [περί του Γέροντος Παστιτσίου]



του Παντελή Μπουκάλα

πηγή: http://news.kathimerini.gr

Δεκάμηνη φυλάκιση στον σατιρικώς αυτοονομασθέντα «Πατέρα Παστίτσιο» για «εξύβριση των Θείων»; Μα και με το ένα εκατομμυριοστό του πάθους της Ιεράς Εξέτασης αν δουλεύαμε, θα φυλακίζαμε τους δέκα στους δέκα Ελληνες, και τα παιδάρια μαζί, θα κλεινόμασταν μαζί τους κι εμείς, θα πετάγαμε τα κλειδιά και θ’ αρχίζαμε να βριζόμαστε χωρίς άλλο φόβο. Διότι οι δέκα στους δέκα Ελληνες, και οι ιερωμένοι, εξυβρίζουμε παντοιοτρόπως τα Θεία, το όνομα και πρωτίστως το πνεύμα τους. Κάθε μέρα. Και όχι μία φορά.

Υπερβολικό; Μάλλον δεν είναι. Ας το δούμε συγκεκριμένα. Η δίωξη του κ. Φίλιππου Λοΐζου, για τη σελίδα του «Γέρων Παστίτσιος» στο φέισμπουκ, ασκήθηκε κατόπιν ερωτήσεως στη Βουλή του προφυλακισμένου βουλευτή της (δωδεκαθεϊστικά χριστιανικής) «Χ.Α.» κ. Χρήστου Παππά, που υποστήριξε ότι ο «Παστίτσιος» «υβρίζει, ειρωνεύεται και προσπαθεί να ευτελίσει την ιερή μορφή της Ελληνορθοδοξίας, τον γέροντα Παΐσιο». Δεν ξέρω πόσο εύκολο είναι να αναγορευτεί κανείς «ιερή μορφή της Ελληνορθοδοξίας», δεν είναι πάντως δουλειά κανενός βουλευτή αυτό. Υπάρχει η επίσημη Εκκλησία, ο Αρχιεπίσκοπος, ο Οικουμενικός Πατριάρχης. Αυτοί αποφασίζουν. Οχι η τηλεόραση, οι έμποροι «προφητειών» του Αγιορείτη και οι λοιποί φαρισαίοι. Και δεν θυμάμαι να συμπεριελήφθη στο αγιολόγιο ο γέροντας. Ούτε γνωρίζω αν είναι τόσο εύκολος ο εξαγιασμός ή η ιεροποίηση κάποιου που πολέμησε στον Εμφύλιο μόλις χθες, και μάλιστα και από την πρώτη γραμμή.

Από την άλλη, ο κ. βουλευτής ανήκει σε όσους μισούν όχι μόνο τους ξένους αλλά και τα 9/10 των Ελλήνων που δεν έχουν χρυσαυγίτικες ιδέες. Και αυτό, ναι, συνιστά βαρύτατη εξύβριση των Θείων, της ουσίας τους. Διότι ακόμα κι αν ξεχάσουμε όσα είπε ο Χριστός, ένας ξένος, υπέρ των ξένων, κήρυξε και τα εξής: «Εγώ δε λέγω υμίν, αγαπάτε τους εχθρούς υμών, ευλογείτε τους καταρωμένους υμάς, καλώς ποιείτε τοις μισούσιν υμάς και προσεύχεσθε υπέρ των επηρεαζόντων υμάς και διωκόντων υμάς». Αλλά πού να τα ξέρει, να τα θυμάται ή να τα τηρεί αυτά κάθε Παππάς, όταν τα παραβλέπουν συχνά πυκνά οι ίδιοι οι παπάδες. Και οι επίσκοποι επίσης. Ο γέρων Παΐσιος σίγουρα θα τα γνώριζε. Κι αν ήταν όντως ό,τι λένε οι πιστοί του και ζούσε σήμερα, θα κατέθετε ως μάρτυρας υπεράσπισης του «επηρεάζοντος αυτόν» Παστιτσίου.

17.1.14

Ο Πέτρος Τατσόπουλος και η κακία των ξένων



του Κωστή Παπαγιώργη

πηγή: http://www.lifo.gr



Προσωπικά, αν με ρωτούσαν ποιος ήταν ο πιο ειλικρινής, μέχρι τα μπούνια δηλαδή, ανάμεσα στα πρόσωπα που γνώρισα τα τελευταία χρόνια, χωρίς καμιά αμφιβολία θα ανέφερα το όνομα του φίλου Πέτρου Τατσόπουλου. Η ειλικρίνεια μπορεί να είναι αρετή, συνήθεια, ανάγκη και άλλα παρόμοια, ωστόσο στην περίπτωση του Πέτρου προέκυψε (όπως περιγράφει μέσα στο αυτοβιογραφικό του βιβλίο: Η καλοσύνη των ξένων, Μεταίχμιο) από έναν βαθύτατο μηχανισμό. Από μικρός βρέθηκε ενώπιος ενωπίω με την αλήθεια: είμαι κάτι ή δεν είμαι; Ανήκω σε αυτό το αίμα ή δεν του ανήκω; Έχω αδέλφια ή δεν έχω; Έχω γονείς ή δεν έχω; Για να βρει την απάντηση θα έπρεπε να γυρίσει τον κόσμο ανάποδα. Συμπέρασμα: απεχθανόταν την υποκρισία, το ψέμα, την όποια μουτσούνα.

Οπότε, αν η πολιτική συνεπάγεται θεατρικότητα, επαγγελματικό ψέμα, ηθοποιία και ρητορικότητα, περιπτώσεις σαν του Τατσόπουλου αδυνατούν να πειθαρχήσουν. Όταν, λοιπόν, τον ακούσαμε να λέει από τηλεοράσεως ότι πολλά από τα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ έχουν θετικά αισθήματα για τις γνωστές παράνομες οργανώσεις κ.λπ., ενώ σε μια συντροφιά θα ήταν κάτι που θα περνούσε απαρατήρητο, στην οθόνη συνέβη το αντίθετο: ουσιαστικά χάλασε το προφίλ του Πέτρου και συνάμα τον απομόνωσε από το Κόμμα.

Πολλοί φίλοι, βλέποντας τον Πέτρο στην τηλεόραση να ρητορεύει και να μεγαλοπιάνεται έλεγαν ότι τον ενδιαφέρει ο μισθός παρά η πολιτική ταυτότητα. Λάθος βέβαια. Πάση θυσία ήθελε να ανήκει σε ένα κόμμα, να συναγελάζεται με ένα εκλεκτό πλήθος ατόμων, να τους είναι κατά έναν τρόπο απαραίτητος, εντέλει να έχει πολιτική και κομματική ταυτότητα. Έλα όμως που η ειλικρίνειά του –παθολογική κυριολεκτικά– δεν τον άφηνε σε ησυχία, με αποτέλεσμα να ξεστομίζει παράταιρες σκέψεις, ορθές για τον ίδιο, αλλά «δηλητήριο» για τους κομματικούς.

Τώρα που απομονώθηκε από τους πρώην φίλους και σημερινούς «εχθρούς», φαντάζομαι ότι θα τα έβαλε με πολλούς, αλλά όχι με τον εαυτό του, και δη με την ειλικρίνειά του, που τελικά δεν ξέρει πώς να την κουμαντάρει. Ασφαλώς για τα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ η πράξη του Πέτρου θα χαρακτηρίζεται παιδαριώδης σκέψη, αν όχι προδοτική κίνηση. Ασφαλώς δεν πρόκειται περί αυτών. Ο Τατσόπουλος, πώς να το πούμε; Είναι ένα κόμμα μονάχος.

Για έναν λόγο που ταυτίζεται με τον χαρακτήρα του, η πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ ενδέχεται να τον ανακαλέσει, αλλά το αποτέλεσμα δεν θα είναι διαφορετικό. Οι μετάνοιες είναι ξένες στον χαρακτήρα του Τατσόπουλου κι αυτός με τη σειρά του ξένος σε ένα εγώ που διπλώνεται στα δύο για να υπάρξει.
Προσωπικά, αν με ρωτούσαν ποιος ήταν ο πιο ειλικρινής, μέχρι τα μπούνια δηλαδή, ανάμεσα στα πρόσωπα που γνώρισα τα τελευταία χρόνια, χωρίς καμιά αμφιβολία θα ανέφερα το όνομα του φίλου Πέτρου Τατσόπουλου. Η ειλικρίνεια μπορεί να είναι αρετή, συνήθεια, ανάγκη και άλλα παρόμοια, ωστόσο στην περίπτωση του Πέτρου προέκυψε (όπως περιγράφει μέσα στο αυτοβιογραφικό του βιβλίο: Η καλοσύνη των ξένων, Μεταίχμιο) από έναν βαθύτατο μηχανισμό. Από μικρός βρέθηκε ενώπιος ενωπίω με την αλήθεια: είμαι κάτι ή δεν είμαι; Ανήκω σε αυτό το αίμα ή δεν του ανήκω; Έχω αδέλφια ή δεν έχω; Έχω γονείς ή δεν έχω; Για να βρει την απάντηση θα έπρεπε να γυρίσει τον κόσμο ανάποδα. Συμπέρασμα: απεχθανόταν την υποκρισία, το ψέμα, την όποια μουτσούνα. Πηγή: www.lifo.gr
Προσωπικά, αν με ρωτούσαν ποιος ήταν ο πιο ειλικρινής, μέχρι τα μπούνια δηλαδή, ανάμεσα στα πρόσωπα που γνώρισα τα τελευταία χρόνια, χωρίς καμιά αμφιβολία θα ανέφερα το όνομα του φίλου Πέτρου Τατσόπουλου. Η ειλικρίνεια μπορεί να είναι αρετή, συνήθεια, ανάγκη και άλλα παρόμοια, ωστόσο στην περίπτωση του Πέτρου προέκυψε (όπως περιγράφει μέσα στο αυτοβιογραφικό του βιβλίο: Η καλοσύνη των ξένων, Μεταίχμιο) από έναν βαθύτατο μηχανισμό. Από μικρός βρέθηκε ενώπιος ενωπίω με την αλήθεια: είμαι κάτι ή δεν είμαι; Ανήκω σε αυτό το αίμα ή δεν του ανήκω; Έχω αδέλφια ή δεν έχω; Έχω γονείς ή δεν έχω; Για να βρει την απάντηση θα έπρεπε να γυρίσει τον κόσμο ανάποδα. Συμπέρασμα: απεχθανόταν την υποκρισία, το ψέμα, την όποια μουτσούνα. Οπότε, αν η πολιτική συνεπάγεται θεατρικότητα, επαγγελματικό ψέμα, ηθοποιία και ρητορικότητα, περιπτώσεις σαν του Τατσόπουλου αδυνατούν να πειθαρχήσουν. Όταν, λοιπόν, τον ακούσαμε να λέει από τηλεοράσεως ότι πολλά από τα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ έχουν θετικά αισθήματα για τις γνωστές παράνομες οργανώσεις κ.λπ., ενώ σε μια συντροφιά θα ήταν κάτι που θα περνούσε απαρατήρητο, στην οθόνη συνέβη το αντίθετο: ουσιαστικά χάλασε το προφίλ του Πέτρου και συνάμα τον απομόνωσε από το Κόμμα. Πολλοί φίλοι, βλέποντας τον Πέτρο στην τηλεόραση να ρητορεύει και να μεγαλοπιάνεται έλεγαν ότι τον ενδιαφέρει ο μισθός παρά η πολιτική ταυτότητα. Λάθος βέβαια. Πάση θυσία ήθελε να ανήκει σε ένα κόμμα, να συναγελάζεται με ένα εκλεκτό πλήθος ατόμων, να τους είναι κατά έναν τρόπο απαραίτητος, εντέλει να έχει πολιτική και κομματική ταυτότητα. Έλα όμως που η ειλικρίνειά του –παθολογική κυριολεκτικά– δεν τον άφηνε σε ησυχία, με αποτέλεσμα να ξεστομίζει παράταιρες σκέψεις, ορθές για τον ίδιο, αλλά «δηλητήριο» για τους κομματικούς. Τώρα που απομονώθηκε από τους πρώην φίλους και σημερινούς «εχθρούς», φαντάζομαι ότι θα τα έβαλε με πολλούς, αλλά όχι με τον εαυτό του, και δη με την ειλικρίνειά του, που τελικά δεν ξέρει πώς να την κουμαντάρει. Ασφαλώς για τα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ η πράξη του Πέτρου θα χαρακτηρίζεται παιδαριώδης σκέψη, αν όχι προδοτική κίνηση. Ασφαλώς δεν πρόκειται περί αυτών. Ο Τατσόπουλος, πώς να το πούμε; Είναι ένα κόμμα μονάχος. Για έναν λόγο που ταυτίζεται με τον χαρακτήρα του, η πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ ενδέχεται να τον ανακαλέσει, αλλά το αποτέλεσμα δεν θα είναι διαφορετικό. Οι μετάνοιες είναι ξένες στον χαρακτήρα του Τατσόπουλου κι αυτός με τη σειρά του ξένος σε ένα εγώ που διπλώνεται στα δύο για να υπάρξει. Πηγή: www.lifo.gr